The Importance of Colours in James Joyce ‘Dubliners’

    

    As an old Irish saying goes God invented whiskey to prevent the Irish from ruling the world. Nevertheless, nothing has prevented them from ruling the world of literature. Some of the greatest literary masters of the twentieth century were Irishman: Yeats in poetry, Beckett in drama, Joyce in fiction.

      The paper highlights the importance of colours in James Joyce’s ‘Dubliners’. As a famous photographer Robert Henri once put it ‘Colour is only beautiful when it means something’. Indeed the colours that James Joyce mentioned in ‘Dubliners’ have their exact aim and meaning. But the puzzles and symbols suggested by James Joyce are difficult to deal with. As he used to say ‘I have put in so many enigmas and puzzles that it will keep the professors busy for centuries’. ( Ellmann 1983:  521). And he was right.

ვის ეშინია კომუნიკაციის? (კომუნიკაციის პრობლემა ედუარდ ოლბის პიესაში ,,ვის ეშინია ვირჯინია ვულფის?’’)

termini ,,absurdis Teatri’’ pirvelad literaturis kritikosma martin eslinma ixmara, romelmac is samuel beketis, iuJin ioneskos, Jan genetisa da artur adamovis Semoqmedebis dasakavSireblad gamoiyena. Tumca absurdis ideas pirvelad albert kamius eseSi ,,sizifes miTi” (Le Mythe de Sisyphe) vxvdebiT, sadac kamiu anviTarebs azrs imis Sesaxeb, rom absurds iwvevs adamianis survili gaarkvios da ipovos mniSvneloba samyaroSi, romelic arafers ar gTavazobs. absurdisti mwerlebis SemoqmedebisaTvis damaxasiaTebelia logikis ararseboba, dialogebis uazroba, tradiciuli peronaJebisa da fabulis  gamoyenebaze uaris Tqma. absurdisti mwerlebis mTavar ideas warmoadgens imis xazgasma, rom adamianis arseboba absoliturad uazroa, da Cven yvelani varsebobT samyaroSi sadac komunikacia SeuZlebelia. albert kamiu Tavis eseSi midis daskvnamde, rom amgvar mdgomareobidan gaqceva SeuZlebelia, Tumca adamians gaaCnia imis unari daupirispirdes amas. miuxedavad kamuis am erTi SexedviT pozitiuri gancxadebisa, absurdisti mwerlebis Semoqmedeba sapirispiros gviCvenebs, radgan absurdistuli piesis personaJebs aranairi survili ar gaaCniaT daupirispirdnen am uazro arsebobas da ar cdiloben komunikaciis miRwevas.

მისტიური ქალის სახე დანტე გაბრიელ როსეტის შემოქმედებაში

fridrix nicSe Tavis nawarmoebSi ,,atiqriste’’ wers, rom ,,qalis Seqmna RmerTis meore Secdoma iyo” (nicSe 2009: 32). Tumca albaT es yvelaze kargi ,,Secdoma’’ iyo. radgan rom ara eva, adami mosawyeni cxovrebiT icxovrebda edemis baRSi da ar moxdeboda misi iqidan gamodevna, Sesabamisad araferi iarsebebda mosawyeni da maradiuli harmoniis garda. evam romelmac erTi SexedviT daRupa adami, sinamdvileSi axali sicocxle STabera mas, radgan swored akrZaluli nayofis Wamisa da samoTxis baRidan gamodevnis Semdeg harmonia disharmoniam Secvala, bedniereba tanjvam, xolo maradisoba – droebiTobam. Aman ki is gamoiwvia, rom harmoniisa da maradiulobisaken ltolvis survili da aucilebloba gaCnda, romelic yvelaze mkafiod da naTlad xelovnebaSi aisaxa.

ლაქი, როგორც მეოცე საუკუნის ქრისტეს სახე სემუელ ბეკეტის პიესაში გოდოს მოლოდინში

სემუელ ბეკეტის აბსურდისტული პიესა გოდოს მოლოდინში, რომლის მთავარი პერსონაჟები ესტრაგონი და ვლადიმირი ორი მოქმედების განმავლობაში სრულიად ამაოდ ელიან გოდოს გამოჩენას 1948 წელს დაიწერა. გოდოს არყოფნა თუ სხვა გარემოებანი ბევრ შეკითხვას ბადებდა და პიესის მრავალი ინტერპრეტაცია არსებობს. მიიჩნეოდა, რომ გოდო ინგლისური ,,God’’ არის, ანუ ღმერთი. თუმცა იმის გათვალისწინებით, რომ პიესა ფრანგულ ენაზე დაიწერა და შემდეგ ითარგმნა ინგლისურად, ვერსია გოდოსა და ღმერთის ერთიანობაზე არც თუ ისე სწორია, რადგან ფრანგულში ღმერთი ,,Dieu’’–ა. როდესაც სემუელ ბეკეტს ეკითხებოდნენ გულისხმობდა თუ არა იგი გოდოში ღმერთს ის ამბობდა, რომ ,,თუ გოდოთი მსურდა მეგულისხმა ღმერთი, მაშინ პირდაპირ ღმერთს დავწერდი და არა გოდოს. ეს ფაქტი კი ძალიან გულდაწყვეტილს ტოვებდა ადამიანებს.’’(ნოულსონი 1996:412). როდესაც ადამიანები შეეცადნენ გაეგოთ თუ რომელი რელიგიის მიმდევარი იყო სემუელ ბეკეტი და  ჰკითხეს ქრისტიანი იყო, იუდეველი თუ უბრალოდ ათეისტი, პასუხად მიიღეს ,,არც ერთი მათგანი არ ვარო.’’ (ნოულსონი 1996:279). მერი ბრუდენი წიგნში სემუელ ბეკეტი და იდეა ღმერთის შესახებ წერს, რომ ,,ჰიპოთეტური ღმერთი, რომელიც წარმოგვიდგება ბეკეტის პიესებსა თუ სხვა ნაწარმოებებში დაწყევლილია თავისი ყოფნითაც და არყოფნითაც. ის არის უარყოფილი, სატიტიზებული, ან იგნორირებული, თუმცა არც ის და არც მისი წამებული შვილი, არასდროს არ არიან  საბოლოოდ უარყოფილნი.’’ (ბრუდენი 1998:შესავალი).